Wojciech Męciński był urodzonym w końcu XVI wieku szlachcicem, który pogoni za swoim marzeniem podporządkował całe swoje życie. Tym marzeniem
zaś była… męczeńska śmierć.
Wojciech Męciński urodził się w 1598 r. w Osmolicach, miejscowości położonej w dzisiejszym województwie lubelskim. Jego ojciec, Jan Olbracht Męciński, pieczętował się herbem Poraj, a matka imieniem Szczęsna, herbem Jastrzębiec. Była to rodzina posiadająca rozległy majątek ziemski i bardzo wpływowa.
Przez prawie całe życie Jan Męciński był wyznawcą kalwinizmu, dopiero przed śmiercią nawrócił się na katolicyzm. Zmarł, kiedy Wojciech miał cztery lata. Matka Wojciecha była gorliwą katoliczką, znaną z surowości obyczajów i to ona zajmowała się wychowywaniem religijnym dzieci. Była też bardzo zaradną i sprawną zarządczynią. Stało się tak po części z konieczności, ponieważ po przedwczesnej śmierci męża, to na nią spadł obowiązek zadbania o sprawy majątkowe rodziny. Męcińscy doczekali się trójki potomstwa – główny bohater naszego tekstu miał jeszcze siostrę Zofię i starszego brata Stanisława.
Dzieci wychowywane były w dyscyplinie, a chłopców uczono jazdy konnej i gospodarowania majątkiem. Oczywiście zatrudniono dla nich także nauczyciela. Jeśli chodzi o relacje panujące między rodzeństwem, to bracia dość często się ze sobą wadzili.
Wojciech Męciński od wczesnych lat wyróżniał się pobożnością. Kiedy był mały i ciężko zachorował, matka ofiarowała go Matce Bożej, a potem pilnowała, aby nabożeństwo do Maryi rozwijał.
Źródła:
J. Bandrowski, „Szkarłatna Róża Raju Boskiego. Świątobliwy ks. Wojciech Męciński, Poznań 1937 r.
„Żywot Wielebnego Księdza Wojciecha Męcińskiego Societatis Jesu Męczennika Japońskiego. Z różnych pisarzów przez księdza Rafała Skrzyneckiego zebrany roku 1781”, Kalisz