Dzieło życia o. Beyzyma powstało po dziesięciu latach od rozpoczęcia budowy, i było naprawdę imponujące. W szpitalu znajdowało się 250 łóżek dla chorych, bieżąca woda (całą instalację wykonał nasz rodak), budynek mieszkalny dla jezuickich misjonarzy oraz budynek przeznaczony dla pomagającym im sióstr zakonnych. Ponadto pobudowano oczywiście także kościół.

Dzieciństwo i młodość

Jan Beyzym urodził się 15 maja 1850 r. w Beyzymach Wielkich, obecnie leżących na terytorium Ukrainy. Jego rodzicami byli hrabiostwo Jan i Olga Beyzymowie. Ich rodzinny dworek znajdował się w Onackowcach. Tam też bohater naszej opowieści wraz z młodszym rodzeństwem pobierali edukację domową. W 1863 r. rodzinny domek został splądrowany i spalony przez Kozaków i Olga wraz z dziećmi przeniosła się do Kijowa. Jej mąż w tym czasie za udział w powstaniu styczniowym został zaocznie skazany na karę śmierci. Co prawda udało mu się potajemnie przedostać do Porudna w Galicji, gdzie jeden z jego krewnych powierzył mu zarząd nad swoim majątkiem, jednak nie mógł się kontaktować z rodziną.

W zakonie

Do nowicjatu jezuickiego w Starej Wsi młody Jan Beyzym został przyjęty w 1872 r. Po jego ukończeniu został skierowany na studia humanistyczne, filozoficzne i teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1881 r., potem przełożeni wysłali go do Tarnopola, gdzie w konwikcie (czyli internacie) był wychowawcą młodzieży. Ostatnie śluby zakonne złożył 2 lutego 1886 r., potem wysłano go do Chyrowa, gdzie w prowadzonym przez zakon gimnazjum przez dziesięć lat pełnił posługę wychowawcy młodzieży, poza tym uczył też języków francuskiego i rosyjskiego. Z czasem o. Jan został w tamtejszym konwikcie prefektem wychowawcą, a potem prefektem szkolnej infirmerii (pomieszczenia dla chorych).